Smok wśród górskich chmur

Wśród górskich, dzikich szczytów, gdzie słońce uciekało na zachód, a chmury przywiodły się w szarość i mgłę, unosił się Smok. Jego ciało, pokryte łuskami błyszczącymi jak srebrne kryształy, nie było ani ogniem, ani metalem, lecz czymś więcej – czymś, co łączyło siły natury i magiczną energię.

Smok był symbolem przyrody, której nieustannie się rozwijał, w tym momencie swobodnie unosił się między górskimi szczytami, rozpraszając chmury. Jego skrzydła, większe od jakichkolwiek innych, przebijały się przez mgłę, tworząc obrazy w chmurze.

Słońce, już za zachodnią granicą, ukazywało się w postaci złotej aureoli na szczycie górskiego wzgórza, a Smok, jakby przywrócony do życia, rozbił swoje skrzydła, tworząc falę białych, mglistych łusek. Każdy ruch Smoka był jak pobudzenie naturalnych lawin, które rozmywały się w chmurach, tworząc malownicze obrazy.

Smok nie był tylko smokiem. Był częścią tej dzikiej przyrody, odgrywając rolę, która nie była tylko potężną siłą, ale także harmonią z otaczającymi go górskimi szczytami i mgłą. W tym momencie, światło zachodu rozmywało się w jego oczach, tworząc obraz spokoju i majestatycznego snu.

W powietrzu czuć było nie tylko zapach mgły i deszczu, ale również tajemnicę, która przyciągała do Smoka i jego miejsca. A Smok, z jego błyszczącymi łuskami, był symbolem tych tajemnic i wdzięku, które się tam kryje.